and it was awesome

"तिम्रो नाम?"
"आशा"
"अनि तिम्रो?"
"कुमारी!"
"अनि तिम्रो नी?"
"सुनीता!"
"तिमीहरु दुइजना चाहि दिदी बहिनी हो?" (आशा र कुमारीलाइ देखाउदैं, उनीहरुको अनुहार मिल्दो थियो)
"हो"
उनीहरु त्यो सुनसान जंगली पाखोमा सल्लाको खबटा खोज्दै थिए। ए-एउटा पुरानो डोको थियो सबैसंग।
"यो केको लागी बटुलेको नी?"
"बाल्नलाइ"! "यो चाहि भैसीलाइ ओछ्याउन" ( सुनीताको डोकोमा चाहीं खबटा नभइ सल्लाको सुकेका पात थिए)
"तिमी स्कुल जान्छौ?"
कोहि बोलेनन्, खाली 'अँ' को भावमा मुन्टो हल्लाए।
"कति कक्षामा पढ्ने नी?"
आशा: "म ६ मा"!
कुमारी: "हैन हैन १ मा"!
आशा: "हैन हैन, जहिलेनी जे पायो तेहि (jpt) भन्छे यो"! (बाकी दुईजना १ कक्षामा पढ्दा रैछन)
"ल ल, तर तिमीले त निकै पढेकी रैछौ नी त"
हेर्दाखेरी आशा निकै सानी देखिन्थिन्। उनीहरुको घर पारी पट्टीको डाँडामा थियो क्यारे। तर सल्लाको जंगलमा, तेसमाथी यो सुख्खा मौसममा सल्लाको खबटा निकै पाइन्थे, जताततै।
हामी केहि बेर सुस्ताएपछि फेरि यसो उकालो लागेका थियौं। तर केहि बेर हिडेपछि पनि सोचेको जस्तो landscape नदेखेपछि 'भैगो भो' भन्दै फिर्ता आउदै थियौ। केहिबेरमै उनिहरु बाटोमा भेटिए। रोकिनुको कुनै अर्थै थिएन, हामी फेरी उहि बाटो फर्केर पैला बसेको ठाउंभन्दा अन्तै तिर लाग्यौं।
कस्तो ठाउं रैछ यो, यो जंगलमा केहि फलफुलको रुख छैन कि क्या हो? (हामी संग भाको मिरिन्डा, चाउचाउ, चकलेट सबै सकिसकेका थिए, दिनको समय मध्यान्ह कटिसकेको थियो, तेसैले भोक लागेजस्तो भैराथ्यो)
"कहां हुन्छ त सबै जंगलमा फलफुल? यो घरपालुवा जंगल हैन नी" – एउटा मजाक!
हुन त म पनि भन्दै थिएं केहि बेर अगि – "चरा सरा पनि तेति धेरै देखिन्नन्, कस्तो उजाड ठाउं रैछ!"
तर रमाइलो ठाउं थियो। निकै पछिको फुत्काइ थियो – यो कोलाहलबाट; तेस्माथी संगसंगैको घुमघाम!
एउटा अर्को पानी घट्ट! यो चाही चलिरहेको थियो, क्या मज्जाले। एकचोटीमा २-३ वटा गेडा झर्ने अनि यत्रो ठुलो ढुङ्गाको जाँतो घुमिरहने, अनि तेहि रफ्तारमा आफै पिनिइरहने। त्यहां हेरचाहको लागि न कोहि थियो न कोहि मकैको पिठो लिनलाइ बसेको थियो। बरु त्यो सुनसान ठाउंमा घट्टको ओतको सदुपयोग गरेर रासायनीक मलका बोराहरु चाही राखिएको थियो। कैलेकाहीं तिनै बोराहरु ओसारिरहेका मान्छे भेटिन्थे बाटोमा। अर्को पनि घट्ट थियो, हामीले अलिबेर अगि देखेको। त्यो नया नया बनेको बोरिङ्ग कच्ची मुल बाटो हिड्दा हिड्दा केहि नया गरौं जस्तो भयो।
"तल तिर जाम्"
तल फेदितिर खोलाको सुसाई माथीसम्म आइरहेको थियो। जाऊँ – जाऊँ लाग्ने गरि। ल त भनेर तल तिर लाग्दा खेरि नै हो त्यो पहिलो घट्ट भेटिएको। तर यो चाहि सुनसान थियो। मान्छे पनि थिएनन, घट्ट चलेको पनि थिएन, तेसैले त्यो पुरानो छाप्रो भुतघर जस्तै देखिन्थ्यो।
"के छ त्यहाँ?,
…
"कस्तो डरलाग्दो"
बस्नै मन लागेन, हुनत बस्ने ठाउँ पनि थियो त्यहां।
"बरु तल तिर जाम, खोला तिर, तेहा गएर पानीमा खुट्टा डुबाएर बस्ने"
"हुन्छ ल जाम"
दुखको कुरा, तेसपछिको बाटो अलि अप्ठ्यारो रैछ। ओसिलो बाटो, जंगली घासपतिङ्गर, तेसमाथी बाटो त कहा कहा वाटो जस्तो पनि देखिएन। तल खोला देखियो, मनमोहक! तर बीचमा त्यो अप्ठ्यारो भीर आइपर्यो।
"ह्या जाम भो, यस्तो अप्ठ्यारो नी!!!"
हुन पनि हो। unprepared journey को मध्य भाग यस्तै हो। तर यसैमा त छ रमाइलो – रेगुलर त रेगुलर नै भैहाल्यो नि। फेरी सब कुराको एउटा आफ्नै सीमा त हुन्छ नै।
फर्किइयो त्यसपछि।
“बैशाख सकिएको त छैन, तैपनि किन लालीगुराँस देखिदैन यो पाखा भरी?” गुराँसका रूखहरु त टन्नै देखिन्थे, तर पाखो सुन्यै थियो। अझ तल मन्दिरको बाटो भएर माथी उकालो लाग्दा एकजनाले हातमा लालीगुराँसको ताजा फुल बोकेको देखिएको थियो। ल आज एक-दुइटा गुराँस टिप्न पर्छ भन्ने सोंच बनाको, बोर भो।
लौ अब त अल्छि पो लाग्न थाल्यो, हिडाइले थकाएर पो हो कि?
हाम्रा ईच्छासंग प्रकृतिको जोड, उकालो, घाम, भोक, थकाई, निद्रा, सुख्खा मौसम, गर्मी, तिर्खा – र पनि प्रफुल्लित मन। मनै हो सबथोक, मनै हो सुख, मनै हो दुख।

“तिमीसंग त शुरु देखि नै मेरो मनमा अर्कै आत्मीयता थियो, खै किन हो किन, म त तेतिकै डोराइएछु – चुम्बक जस्तै!”
उनीहरु एक अर्कालाइ अडेस लगाएर बसेका थिए, आपसमा गुन-गुन गर्दै थिए, कहिलै नसकिने कुरा! शरिरसंगै एक अर्काको मन पनि छोइरहेका थिए शायद!
…
मेरो त बाटो अझै लामो थियो। यस्तै हो बाटो र समयको कुरा, लामो र छोटोको कुरा।
यसैपनि समयको चाल चिन्न गारो छ। आइन्स्टाइनको सापेक्षतावादको सिद्दान्त याद आयो : आगो माथी बस – १ मिनट १ घन्टा जस्तो लाग्छ, प्रियतमासंग बस – १ घन्टा १ मिनट जस्तो लाग्छ।
तेस्तै भो क्यारे, समय बित्यो, ढिलो होला जस्तो भो।
“अब फर्किने पो हो की?”
”हो, जाम! भोक पनि लाग्न थाल्यो।”
फर्किनलाई गाडीको पो ठेगान छैन त।
तर डर छैन, मन भए जे पनि हुन्छ। हुन त फर्किने मन पो छैन त यार – हा हा!
…
“बरु, अस्तीनै गाको ठाउँमा बसेर केहि खाउँ अनि जाऊला हुन्न?”
“गजब हुन्छ”।
…
बुद्धका आँखामा गहिरो चमक थियो, वरीपरि छर्किएका राता र पहेँला ध्वजाहरु साँझको हावा संगै फहराइरहेका थिए। शान्तिको नशामा मग्न पथिकहरु गोल गोल घुमिरहेका थिए। तर ढल्दो सूर्यको मलीन हुदै गएका किरणमा पनि केहि उदाइरहेको जस्तो देखिन्थ्यो। शायद केहि थियो जो मन भित्र उदाइरहेको थियो, अस्ताउनुको परिभाषालाई धुमिल बनाउदै!

“आजको कफि क्या नमीठो रैछ है”
“कफि त पहिलेको जस्तै हो, आज मीठासको परिभाषा पो बेग्लै छ त हजुर।”
…
परिभाषा त हरेक कुराको हरेक मान्छेसंग बेग्लै हुन्छ, तेसैले परिभाषा त universal हुन्न नी, कुरा त chemistry को हो, एक अर्काको बीच – जुन अनायासै महसुस हुन सक्छ, र कुरा त तेहि आभाषको हो जस्ले तेहि कफि कैले मीठो र कैले नमीठो लाग्न सक्छ।

ढिलो हुन लागिसकेको थियो, फर्किने बेला गारो पर्ला भनेपनि केहि बेरको साथले लालयीत भएर झन उतै पुगिएको थियो। मनमा मिश्रित भाव थियो – साथको इच्छा र एक्लोपनको डर – एकसाथ।
…
अन्तिम १५ मिनट पैदल हिडेर घर पुगेर घडि हेर्दा तीन सुई मिलेर आठ-तीस बजाएका थिए।